Sander from Storydiggers: 'Making Up Fairytales Will Connect Families'

Now, six months later whilst writing this first Member Story edition on my own, in a big empty building of 5000m², where our community of 350 is now working from their homes with children to entertain, I realize how getting together is important for any human being. The covid-19 virus is keeping us from being in A Lab and my final month working here has almost vanished into thin air. These strange times of being on our own, now shine a different light on the first interview, on a bigger scale and personally to me. Most importantly, Sander shared his personal wish to write a book about making up stories for your children, why parents should really try it and some guidelines on how to do this.

We agreed that at the end of this interview he would share his first chapter. Maybe you, a parent working from home, could read the interview and be inspired. The main reason why we want to share all the diverse personal stories of our Members, to share their values, knowledge and creativity they possess, and show you how they are helping society forward. Because now more than ever we can connect through stories like these, shape new paradigms and make a positive impact on tomorrow.

Hey Sander, where did you grow up?

I grew up in The Hague, with my mom, father and my four-year younger little brother. After highschool I lived 1,5 year in Spain, to study spanish. Came back to Holland, to Amsterdam to make music because there was a lot happening in that area here. And I ended up studying psychology and got stuck in Amsterdam, now living for more than 20 years already with my wife and two kids.

What is a story that inspired you lately?

I was reading a book called Homo Deus. I think all the books written by this guy are inspiring, because it tells a story of humankind in a broad timeline and makes things more easy to grasp. The book gives meaning to a certain point in time where we are right now, and also points some directions to where it might go. The book made me think about our role in the world. What it means to be human.

And as for inspiring stories throughout life, I really like fairy tales. I remember a lot of tales my dad told me. He was a very good storyteller. He invented stories on the fly, every night. There is one story about a little gnome, who didn’t know his name. It’s a whole adventure, and a really cool story. The title was ‘Kabouter Oeps’, at the end he stumbled and he said ‘Oops!’, and then that was his name and he got a pot of gold. It’s a funny unique story that still sticks to me today.

Tell me about Storydiggers.

As a Storydigger I am looking for stories circling in and around organizations. We help companies communicate their messages with on a emotional level through the use of stories. This way the information will penetrate the minds and hearts of their target audience on a deeper level than regular rational information. Our workfield is broadly divided into branding- and change projects. In branding the aim is to connect the outside world like customers or stakeholders with the brand, product or organization. In change projects it’s more about the inside, to help employees engage with the new strategy for example.

I do this together with Ralph Poldervaart. We started Storydiggers 5 or 6 years ago, and both have a background in research, a world of figures, facts, numbers. We noticed that a lot of the research projects we did had nice insights yet didn’t really translate into action with our clients. So we were looking for ways to get more action going on after you collect all the insights. And then we found storytelling and decided to set up a company. Stories are a very good tool to communicate on a deeper level, because there are always emotions involved.

People connect with a story, they don’t connect with powerpoint bullets.

In our sessions we use a lot of Lego. The first time we tried lego was for a very serious group of senior consultants and CEO’s and when we announced ‘Now let’s lego’, I didn’t know what to expect. If they would start laughing, or walk out of the room. Everybody was very open to it and loved it. Some very insightful results came out of this. Nowadays it is a standard work format we use.

Why do you think the format works so well?

It’s easier to put stuff like lego and figures and characters on the table and then make a story with it, then to do it from your head. Because you have something to look at and you also see the story develop. A story and all the story elements have a spatial dynamic going, and when you put stuff on a table and try to walk around with your figurines then you see and feel the story. It's easier. A lot of people don’t think they are creative, but everybody is creative. Using the lego lowers the bar to be creative, so you don't have to draw or write really good. You don’t have to invent the most amazing story from the top of your head, because you have these characters that do it for you. I think that is the reason why it works very well. To get out of the head and into the vibe.

A lot of people think they are not “creative”, like it’s some magic power you have to be born with. That's bullshit of course. Everybody is creative! We all learn from doing experiments. Do you remember the time you shoved a chair near the cupboard to reach for the cookie jar? Well that was a creative move!  Education plays a part in this as well, we are educated in a very rational way and the further you get the more rational it becomes. That’s why creativity becomes something magical, especially for managers haha! But it’s really not, it’s actually the only way we develop.

People are sometimes scared of their own creativity. Don’t be! Play with it and enjoy it. Like when you cook a nice meal, you lick your plate and enjoy. And that’s what it's all about.

As a resident of this building, the old Shell Lab, I am curious about what other experiments you worked on.

(Laughs) Smoke bombs, haha, when I was young. Smoke bombs that worked. Only my parents came home early, so they also found out the smoke bombs worked and well.. They were not too happy about it.

Also as a kid I did a lot of sound experiments. One time I hooked up my keyboard to my guitar effects and amp, trying to connect it all to hear what it sounded like. Well it sounded like bzzzz BAM! and there was some smoke… experiment succeeded?

Experiments always played a role, also the work I do with Storydiggers. Ralph and I are always trying out new forms and ideas. Some work, some don’t, the best we keep. And besides StoryDiggers, I am conducting a completely different experiment, trying to get people more comfortable and at ease with the concept of death and dying. Heavy subject, in a lighthearted way. It’s not finished yet but I am very excited about what’s going to happen with this experiment.

Why are you a Member of A Lab?

One of the reasons that A Lab is so nice, is that everybody here tries to do what they love, bringing a very positive vibe. Once you're in here it’s a really inviting place. A Lab is a very big building, but has a really small front door. Remember Alice in Wonderland? A tiny door that leads to a whole new and exciting world?

You get the idea. Only because of that small entrance people that are not Members of A Lab will not step in quickly, and that’s a pity. It is a very open space & culture, it would be really cool to have a more inviting entrance, even though the municipality might not allow it. There are many surprises waiting for you here in A Lab! A really nice quote by Laser 3.14 in the building here sums up quite well what A Lab is ánd why you should stop by sometime: ‘Alternative ideas germinate, explode and drive forth the new normal’.

What else surprised you most about A Lab?

That it is still here! In the middle of the concrete jungle being developed in this area, in the middle of the super commercial touristic vibe, still being true to originality, creativeness, not to make a profit instantly, but to make the world a better place. I really hope it is going to be here forever.

Did you ever collaborate, or cross pollinate with an A Lab Member?

Well, with A Lab team to create the (brand)story of A Lab and you came up with this interview format that we co-created. Wytze for illustrations during sessions to make drawings of the stories people invent during our workshops. UNC INC, who left but still are a little bit A Labber (which counts for all former Members - once you become an A Lab Members will remain a Member forever - not scary at all). With them we work a lot on techy translations from story to website, or apps.

How would you describe A Lab as a person?

A Lab would be a very big and friendly giant with a good heart. Because it’s a big open-minded friendly place. I think all the people that walk around in A Lab have an open look in their eyes. It is really easy to connect. The building and people that cruise the halls here make A Lab what it is, and they all try to look for ways to make the world a better place in all kinds of different fields. Whether it is tech, communication, art, or whatever.

What would you do if you were not a Storydigger and had a lot of money.

I would give money to the refugee crisis, environmental organizations and probably for myself create more music, more drawings, and be more of an artist maybe?

Write stuff, like a book with stories. Actually I tried writing a book once, but I lack the time to finish it. It’s a book about teaching parents how to invent stories for their kids. Makes the circle round, when we started this conversation talking about my storytelling dad. When I got into storytelling, I often thought about all the stories my dad told me. It was inspiring to me, and I realised all the knowledge was there and it would be nice to share it with my children and even the world. So I started inventing stories with my kids, like my dad did with me when I was young. And definitely in this age of technology, I see so many parents just handing their phones or ipads to their kids.

Wouldn’t it be way cooler if parents made up stories that give meaning to certain events that kids experience in life? Or share certain values or even lessons about yourself?

With all stories you ask yourself how would I react in this situation. So it is a way to learn about yourself.  And, above all it’s a really nice way to connect with your family which is a very important thing that is under pressure lately with all tech interruptions and distractions.

Speaking about technology, luckily it also brings some positive developments. Is there a technology you hope will be invented in the future?

A time machine! That would be awesome. To go back to erase errors. Or forward to see where it is going. Just to check out the future. Experience the past.

Space-time portal would be nice too, visit the other side of the galaxy with your personal space-ship. Coming back to your previous question: with a lot of money I would go to outer space. Being an astronaut is the coolest thing you could do.

Thank you for this inspiring talk, Sander.

We concluded that becoming an astronaut would be a too big of a dream, but Sander could share the introduction of his book to get a step closer in becoming a (money-mindset-free) artist, so here it is (in dutch only).

DISCLAIMER: Dit heeft nog niemand gelezen en is niet geredigeerd en al helemaal niet af!!

Het is avond in Mallorca. Terwijl de zon heel rustig de tijd neemt voor z’n slotstuk raken wij langzaam in vakantiestand (chill or die). “We” is: Wanda (40), Juna (6), Dali (2,5). We zijn wel een beetje vermoeid. Fransen staakten, dus onze vlucht had 2 uur vertraging. Autoverhuurgedoe was druk, hectisch en gefuckt. Uiteindelijk door het holst van de zwoele baleaarse nacht aangekomen. Te laat naar bed...en natuurlijk te vroeg weer wakker. Naar het strandje dan maar....en daar begint het. De kids zijn oververmoeid en worden hangerig, huilerig, onredelijk, gewoon best wel heel irritant eigenlijk. Maar slapen op het strand? Dacht het niet ouwe. Wat doen we? Weer terug met geschreeuw en geschop? Tergend lange weg door het warme zand met schreeuwende kids onder je arm terwijl iedereen je aanstaart? Dacht het niet ouwe. We verzamelen onder de parasol en ik begin een verhaal: De koning die alles had behalve een naam. Dit verhaal duurde ongeveer 15 minuten. Iedereen rustig, stil in meditatie stand leek t wel. Het was een soort powernap. Bij “en ze leefde nog lang en gelukkig” was iedereen uitgerust, opgeladen en relaxt. Bizar hoe goed dit werkt zei ik tegen Wanda...maar die lag te pitten.

In onze tuin hier zit een nestje, waar twee grijze vogeltjes (lijken wel kolibries, maar dan iets groter en helemaal grijs) de hele tijd superdruk mee zijn. Het is wel lullig als je erover nadenkt. Ze hebben vast weken over dit nestje gedaan en zijn heel benieuwd wat er nou uit die eitjes gaat kruipen. Wij zitten hier 1 week en onze eettafel zit pal onder hun nest. Nu willen ze heel graag naar hun nestje vliegen, maar durven ze niet. Wat resulteert in een zenuwachtig “gehover”. Voor op de veranda zit Juna een colonne mieren te bestuderen die kruimels naar hun hol slepen. Lekker belangrijk denk je. Maar onbewust is deze setting vlak voor het slapen gaan het decor van een spannend verhaal over de vriendschap tussen Luisterpietje (het vogeltje) en Ben (de mier) die samen de enge mierenkoningin helpen ontdooien. En ja aan het eind draaien Juna en Dali zich voldaan om om te gaan slapen (Wanda ligt al te pitten) en ik kreeg zelfs een beetje applaus van Juna.

Tja waarom zou je verhalen verzinnen en vertellen voor je kinderen? Omdat ze daar lekker rustig en relaxt van worden een belangrijk pluspunt, maar eigenlijk komt het neer op 3 dingen:

1. Leuk

2. Handig

3. Nuttig

Hoe tof is om je eigen kids te kunnen entertainen met niets meer dan je eigen fantasie? Die van je kinderen draait op volle toeren en hoe cool is het als je daarin mee kunt gaan? Je zult versteld staan van creatieve luikjes die ineens open gaan als je verhalen begint te verzinnen. Je zult ook verwonderd zijn over je eigen verhalen geheugen. Verhalen van ouders, docenten vrienden die je onbewust hebt opgeslagen en ineens naar boven komen zodra je begint met verzinnen en vertellen. Maar het leukst zijn de reacties van je eigen kids. Aan je lippen gekluisterd volgens ze elke wending in het verhaal. Ze raken soms zenuwachtig wanneer het spannend wordt, maar weten stiekem dat het uiteindelijk toch weer goed komt. Je krijgt suggesties om je verhalen mee te pimpen. Ze komen dagen, weken, maanden of zelfs jaren later terug op dat ene verhaal dat je ooit vertelde. Het is alsof je samen met hen door een nieuwe wereld reist waar je altijd naar toe kan. De Efteling, maar dan in je eigen kop. Jullie maken samen alle avonturen mee van de hoofdpersonen uit je verhalen. Dat is soms supergrappig, mijn oudste denkt nu op de een of andere manier dat ik in een vorig leven een zeemeerman was. Al mijn zeeverhalen zijn daardoor dus super geloofwaardig!

Het is te gek die twinkel in hun ogen te zien op het moment dat je er echt voor gaat zitten om een goed en lang verhaal te vertellen. Op de een of andere manier ga je omdat je samen zo’n verhaal meemaakt een andere misschien wel diepere connectie aan met elkaar. Verhalen hebben een verbindende kracht. Daarom is het ook het meest gebruikte middel om groepen mensen mee te inspireren of bewegen. Die verbindende kracht voel je in het klein als je thuis verhalen begint te spitten. De relatie wordt nog steviger.

Tenslotte ben jij zelf als verhalenverteller een baken, een richtinggevend, licht schijnend iets. Jij weet wat er gaat gebeuren, wie er op de loer ligt of waar de geheime schat te vinden is. Dat maakt een alwetende super pappa van je. Los van dat dat vleiend is, is het ook een nuttige rol. Want in die positie ben je nog meer in staat je kids in die vroege jaren op relaxte wijze door het leven te loodsen en voor jou belangrijke waarden of andere inzichten mee te geven.

Het is ook verdraait handig als je verhalen uit je mouw kunt schudden. Het komt natuurlijk wel eens voor dat je kids zich vervelen en je even niets hebt om ze mee te vermaken. Geen boekjes, geen stiften en papier, geen robots of poppen meegenomen? Het is ook 10 x lekkerder om “light te travellen”. En ja we vergeten weleens wat. Op het moment dat je zoon of dochter dan ineens zegt: “pap ik verveel me” met zo’n toontje en ook precies dat gezicht erbij. Dan weet je dat wat je gaat zeggen: “nou, verzin dan iets!” niet gaat werken. Het is namelijk aan jou om, iets te verzinnen. Er zijn dan altijd twee makkelijke opties: spelletjes of verhaaltjes. Of nog beter een verhaaltje met een spelletje erin. Het is voor kinderen super fijn als hun ouders ze af en toe even uit de sleur kunnen bouncen. Een spelletje moet je blijven spelen, tenzij ze met broertjes zusjes of vrienden verder kunnen. Verhaaltjes hebben een einde en vaak gaan zij zelf na dit einde verder met fantaseren en zit jouw taak er even op. Ik merk dat het heel fijn is als je te pas en te onpas een verhaaltje op kunt lepelen om je kids even geboeid, rustig en bezig te houden op een manier die hun fantasie en creativiteit prikkelt. Bij mij komen verhaaltjes van pas: in een restaurant wachtend op je eten, in de trein, in de wachtkamer van de dokter, in het ziekenhuis, bij de gate op een vliegveld en ga zo maar door. Wachten kan best leuk zijn zo. En wat heel grappig is. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt. En wat echt heel grappig is is dat je de trucjes die je leert ook op hele andere momenten kunt inzetten. Bijvoorbeeld bij een presentatie op je werk, om iets voor elkaar te krijgen bij de gemeente, om jezelf eruit te lullen bij oom agent. De skin van verhalenverteller is echt verdomd handig op allerlei momenten.

Maar de belangrijkste reden is natuurlijk dat het gewoon verdomd goed en gezond is voor je kinderen. Waarom? Nou, heb je even?

Allereerst zie je dat verhalen inspireren. Kinderen zien de helden en heldinnen als voorbeelden of rolmodellen en raken geïnspireerd om net zulke avonturen mee te maken, moedig te zijn, grenzen te verleggen, lief te zijn voor anderen enz. Inspiratie is zo’n beetje de startmotor van motivatie. Dus hoe meer je ze inspireert hoe meer ze ook gemotiveerd kunnen raken om ergens voor te gaan. Toevallig had ik daar vandaag een grappig voorbeeld van voor m’n neus. Juna (mijn dochter van 6) krijgt hier zwemles in de zee. Juna heeft een enorme hekel aan water in haar gezicht en ogen. Het is bijna een fobie zo erg, ze wil zelf in de douche ten alle tijden een handdoek in de buurt hebben om haar ogen droog te kunnen wrijven mocht er een druppeltje water in landen. OK zwemles dus. Op het programma staat onderwater zwemmen. Ik vertel de avond ervoor een verhaal over drie meisjes die de stad Amsterdam redden van Spaanse piraten door samen onderwater door de grachten te zwemmen en een speciale ring met superkrachten op te duiken. Het was een wat langer verhaal maar dit was de strekking. En wat denk je? Ik zie en hoor mijn dochter zichzelf moed inpraten voordat ze onder de drijver door duikt. Ze zei zoiets als: ik kan het, ik kan het net als de drie meisjes die de ring uit de gracht doken! En vloep hoppa onder dat ding door!!! Cool toch.

Een andere fijne eigenschap van verhalen is dat ze goed blijven hangen. Waarom dat zo is leg ik later uit. Voor nu is het goed om te weten dat verhalen op een wat diepere laag in ons brein doordringen waardoor ze beter opgeslagen en onthouden worden. Dit betekent dus dat je informatie over bijvoorbeeld vuur is heet en gevaarlijk, tanden poetsen is belangrijk, boze wolven moet je niet vertrouwen of je vader en moeder zijn de coolste personen in het universum makkelijker bij je kinderen inprent als je deze op een verhalende manier naar binnen slingert.